Rozdział piętnasty. Harry

Zaciska dłonie jeszcze mocniej na mojej koszulce i znów popycha mnie na ścianę. Wzrok ma złowieszczy. Nigdy, przysięgam nigdy nie widziałem go w podobnym stanie. Nawet jak Christopher coś zmalował po raz kolejny, nie był tak cholernie wściekły.

- Pozwól mi wytłumaczyć… -mówię spokojnie i chcę go od siebie odsunąć, ale mi na to nie pozwala.

- TU NIE MA KURWA CO TŁUMACZYĆ! –wydziera się potężnie, że aż przechodzi mnie dreszcz, przez  jego pozbawioną wszelkiej łagodności barwy głosu. – CO ONA TU DO CHUJA ROBI?! COŚ JEJ ZROBIŁ ŁAJZO?! –jest wściekły, robi się lekko zaczerwieniony na twarzy, żyły wystają ponad skórę na jego szyi. Będzie ciężko go przekonać o mojej niewinności. Częściowej niewinności.

- Znalazłem ją w środku nocy na ulicy, Brian. Dzwoniłem po to, żeby ci wszystko powiedzieć, ale… -przerywa mi nim mogę skończyć zdanie.

- Nie mogłeś zawieść jej do jej domu?! I czemu jest to cholery goła?! Jak ją kurwa choćby tknąłeś… -grozi mi nie zmieniając nawet na sekundę zimnego spojrzenia, którym mnie obdarza.

- Nie chciała mi powiedzieć, bo była zalana jak Wall-e i Shrek w urodziny razem wzięci, rozumiesz? Wiesz co ja kurwa tu przeżywałem?! –odpycham go od siebie mocno i razem dyszymy przewiercając się wzrokiem.

- Nie udawaj poszkodowanego! Czemu ją rozebrałeś? Czemu kurwa z nią spałeś?! Przysięgam ci, jeśli ją wykorzystałeś nawet w minimalnym stopniu, uduszę cię choćby i teraz! –nadal na mnie krzyczy, jego złość nie minęła.

- Brian, pozwól mi wytłumaczyć, nie przerywając mi, bo w przeciwnym wypadku nic z tego tłumaczenia nie wyniknie! –ja również podnoszę głos, wyrzucając dłonie w górę.

- Mów, ciekawy jestem co mi kurwa powiesz… -mówi tak cicho, że boję się go jeszcze bardziej niż gdy na mnie krzyczał.

Nabieram powietrza w płuca i oblizuję spierzchnięte wargi. Otwieram usta, żeby zacząć, ale nawet nie wiem jak mam dobrze ubrać to wszystko w słowa. Brian czeka z miną przyszłego zabójcy i rękoma skrzyżowanymi na piersi. Drapię się po głowie i przecieram dłonią zmęczoną twarz.

- MÓW DO CHOLERY! – drze się tak głośno, że jego głos w żadnym stopniu nie przypomina Briana.

- Brian…? –cienki głos April wydobywa się spod pościeli i siada lekko zdezorientowana. Patrzy najpierw na niego, później na mnie i wydaje się z każdą sekundą bledsza. Brian zerka na nią szybko i znów jego zimny wzrok pada na mnie. Odrywam niechętnie oczy od postaci April i znów patrzę na przyjaciela.

- Znalazłem ją niedaleko. Nie chciała mi powiedzieć gdzie mieszka… -odnajduję siłę głosu i mówię spokojnie. – Nie mogłem zostawić jej na ulicy, a do ciebie nie dało się dodzwonić. Była pijana, nie kontaktowała, Brian. W dodatku była brudna jakby biła się ziemią. Wykąpałem ją…

- Co zrobiłeś?! –wybucha ponownie i chce do mnie doskoczyć, ale cofam się od niego jeszcze bardziej.

- Nie miałem wyboru, człowieku! Rzygała jak kot, do cholery! Nie wiedziałem co mam z nią zrobić, była taka krucha, bezwładna, gdybyś tylko ją widział… Położyłem się z nią, żeby mieć nad nią oko. Płakała jak najęta, krzyczała z bólu, Brian, nie potrafiłem jej pomóc, byłem taki bezradny. –mój słowotok był tak bezsensowny, ale nie umiałem inaczej tego przekazać. – Trzęsła się z zimna, a ja chciałem tylko sprawić, żeby przestała. –mój głos drży i nie wiem co mógłbym jeszcze dodać. Patrzę na nią szybko, a przerażenie maluje się na jej twarzy. Nawet tego nie pamięta…

- Skończyłeś? – pyta wrednie i prostuje się. Jest tak cholernie władczy, zupełnie jak nie Brian, którego znam. Odwracam od niego wzrok, nie mogąc już znieść jego natarczywego spojrzenia i spuszczam głowę na dół. – Pytałem czy skończyłeś?! –wrzeszczy najgłośniej jak może, a April aż podskakuje na łóżku ze strachu.

- Tak… -mówię niepewnie i spoglądam w jej stronę.

Bada uważnie twarz Briana, ale ja nie potrafię na niego spojrzeć. Pozostaje mi jedynie patrzenie na nią i odczytywanie z jej twarzy nastroju przyjaciela. Nie dane mi jest na nią patrzeć. W najbardziej brutalny sposób Brian sprowadza mnie na ziemię i tym samym zakazuje nam kontaktu wzrokowego. Wymierza mi policzek. Nie jakiś zwykły. Siła uderzenia jest porównywalna do rozpędzonej przez kołowrotek patelni. Moja głowa odskakuje w przeciwną stronę i boję się, że jeśli spojrzę w lustro zobaczę się bez zębów. Skóra piecze jakbym prasował na niej koszulkę żelazkiem. Nie da się określić inaczej tego bólu. Nie śmiem nawet dotknąć tego miejsca. Najwyraźniej wymiar sprawiedliwości Briana na boleć. Słychać cichy, zduszony przez zakrywające dłońmi usta, pisk dziewczyny. Nie zamierzam na ją spojrzeć. Nie chcę. Nie chcę, bo chcę. Chcę, ale nie mogę.

 - Brian… -jęczy cicho.

- Zrobiłem to dla ciebie, April. Ubierz się i podziękuj Harremu za czas jaki dla ciebie poświęcił. – pluje okrutnie słowami i czuję na sobie jego wszechogarniające spojrzenie.

Nastaje cisza przerywana czasem trzepotem materiału. Ośmielam się spojrzeć na przyjaciela. Teraz już nie wiem co wyraża jego twarz. Głęboko oddycha i nie spuszcza ze mnie wzroku. Zaciska mocno pięści, tak że widać jego żyły. Kątem oka widzę jak April siada na podłodze. W duchu cieszę się, że nie ściągnęła mojej koszulki, ale nie okazuję tego uczucia radości.

- Moje stopy… -mówi cicho i odwracamy z Brianem w tej samej sekundzie wzrok, żeby na nie spojrzeć.

- Były zakrwawione, opatrzyłem je. –tłumaczę spokojnie i spuszczam głowę w dół.  Obraz jej ran przemyka mi przez myśl, ale staram się go odgonić.

- Ja… -szepcze, ale nie kończy tylko nakłada brudne buty i staje koło Briana.

Patrzę na przyjaciela i nie zamierzam nic więcej dodawać, żeby nie dostać ponownie. Znam go trzy lata i jeszcze nigdy od niego nie oberwałem. Oddycha o wiele spokojniej niż dotychczas, trzyma kurczowo dłoń dziewczyny i nie odrywa ode mnie wzroku. Minę ma obojętną, wręcz kamienną.

- Idź do samochodu, kochanie. –mówi luźno i zmusza się do uśmiechu.

- Nie pójdę bez ciebie…

- Idź do samochodu, za chwilę wrócę. –naciska Brian.

- Poczekam. –April też nie odpuszcza.

- To sprawia między mną, a Harrym.

- Chcę wiedzieć co się stało, Brian. –mówi skromnie i delikatnie sunie dłonią po jego przedramieniu. Wiem jakie to uczucie, jaki chłód przechodzi przez miejsce, w którym go dotknęła. Ulega jej po długim wpatrywaniu się w jej różnobarwne tęczówki, małym skinieniem głowy.

- Nie chciałem, żebyś na to patrzyła, ale nie dajesz mi wyboru. –mówi poważnie i wymierza mi kolejny policzek. Dużo silniejszy niż poprzedni. Uderzenie powoduje, że odbijam się od ściany.

- Brian! –piszczy April- Nie rób mu krzywdy!

- Jak mam mu nie robić krzywdy!? –wrzeszczy nabuzowany i pokazuje na mnie dłonią. Jego wściekłość powróciła natychmiast– Kurwa mać, ten frajer cię porozbierał i z tobą spał! Jeśli myśli, że ujdzie mu na sucho dotykanie mojej dziewczyny to się grubo myli!

- Nic jej nie zrobiłem… -szepczę w geście samoobrony.

- Milcz! -krzyczy i jego dłoń siarczyście wita ponownie moją skórę.

- Brian! Brian, proszę cię, proszę, skarbie. Powinieneś mu podziękować, że się mną zajął. –lamentuje April i otula jego policzki dłońmi, żeby go uspokoić.

- Ty mu możesz dziękować, ale ja na pewno tego nie zrobię. –mówi oschle i gniewnie na mnie patrzy.

Zapada grobowa cisza. Wdaje mi się nawet, że żadne z nas nie oddycha. Brian przepełniony gniewem stoi twardo, a April stara się załagodzić sytuację, lekko trąc jego ramiona zimnymi palcami. Drzwi do mieszkania się otwierają, a w progu pojawia się Kelly ubrana w piżamę. Wchodzi pewnie ze śpiewem na ustach. Jej mina natychmiast rzędnie gdy widzi naszą trójkę, stojącą przed sobą. Podchodzi niepewnie i staje w przejściu miedzy kuchnią a sypialnią.

- Co wy tu kurwa tak stoicie jakby was zamurowało? –pyta i rozkłada ręce, nie rozumiejąc.

- My już wychodzimy Kelly, tylko odwiedziliśmy Harrego na chwilę. –odpowiada przyjaźnie Brian i uśmiecha się do niej minimalnie.

- Dziękuję. –mówi April i patrzy na mnie krótko. Nie jestem w stanie nic powiedzieć, więc jedynie kiwam krótko głową. Brian bierze ostrożnie dłoń April i wychodzi uprzednio całując przyjaciółkę przelotnie w policzek i to samo robi jego dziewczyna.

***

Nadal stoję w tej samej pozycji i patrzę w przestrzeń, w której zniknęli. Oddycham głęboko i łapię za piekące miejsca uderzeń. Z zadumy wyrywa mnie Kelly, stając przede mną i pstrykając mi przed oczyma palcami.

- Halo, Harry! Co się stało?

Chciałbym to wiedzieć. Chciałbym wiedzieć co się stało.

Ale nie wiem, bo to co przed chwilą miało miejsce, było kompletnie pojebane. 

________________________________

Bang bang Brian jest chujem tiiiiiiiiime :D

Proszę bardzo pozwalam wam go nie lubić, chociaż po emocjonującej kłótni w namiocie z pewnym osobnikiem (<3) sądzę że nienawiść zwiększa się do jego osoby jeeeszcze bardziej, a być może jest to zupełnie inna reakcja a mianowicie uwielbienie zmianą jego zachowania. idk ponieważ nie dostaję żadnych relacji, więc... ok.

Ja (autorka tego ciulstwa) czytając to po raz miliardyczny (ciii wiem że to słowo nie istnieje) ale nadal wyglądam tak jak na powyższym obrazku widać, bo Brian can't be like that.

Po momencie w którym wychodzą (tam gdzie ukochane gwiazdki *-*)  kończy się moja podnieta czymkolwiek bo nie wiem co dalej, zapasów mam tylko na dwa rozdziały, akcja jakoś mi się teraz w ogóle nie klei i nie mam pomysłu dosłownie na nic plus fakt że moje wakacje prawie się skończyły nie pomaga wgle :)))

Nie jestem również pewna czy będę dalej się starała pisać coś na siłę, czy po prostu dodam to co mam i zrobię największe zawieszenie bloga jakie w życiu powstało bo i tak prowadzenie go nie sprawia mi takiej przyjemności jak wcześniej, czytelników tak naprawdę nie mam i idzie to wszystko w diabły... 

Muszę się zastanowić nad dalszymi losami bohaterów, a jeśli niczego nie wymyślę będę zmuszona do przerwania wszystkiego co z tym blogiem związane. 

Czasem to wy teraz nie dysponujecie w powodu szkoły także i nie ucierpicie na stracie moich wypocin :) 

Pomijając... Życzę powodzenia w nauce, dobrych ocen, mało sprawdzianów i uśmiechu na co dzień :D

Agnes.