Rozdział dziewiętnasty. Harry

 - Stój! Do cholery Styles, zatrzymaj się natychmiast!

Ja już nawet nie biegnę, ja zapierdalam jak najszybciej potrafię. Mam wrażenie, że zaraz się przewrócę, bo nogi nie nadążają dotknąć podłoża, a już podnoszę je do góry robiąc kolejny, niewyobrażanie długi krok.

Gubię Gigi po chwili, bo nie jest w stanie mnie dogonić. Muszę trafić do domu, natychmiast.

Przeskakuję po trzy schodki i rzucam się na drzwi ciągnąć mocno klamkę w dół. Drzwi z głośnym trzaskiem otwierają się i wbiegam do sypialni porywając telefon i kluczyki do motoru. W pełni jestem gotowy aby jechać do szpitala, gdy słyszę jak zamek zostaje zamknięty a klucze cisną w powietrzu rzucone przez Kelly, żebym nie mógł wyjść. Wzdycham jedynie i przecieram dłonią mokre od potu czoło.

- To nie ma sensu, żebyś mnie zatrzymywała. –dyszę zmęczony biegiem i zmieniam pozycję z jednej nogi na drugą.

- Nigdzie, kurwa, nie pójdziesz… -komentuje zwięźle i zaciska szczękę.

- Nic nie rozumiesz, Apri…

- Wiem! Brian do ciebie dzwonił. Wiem, że April jest w szpitalu. Wiem, że cię uderzył i wiem, że znalazłeś April w nocy pijaną, że się nią zaopiekowałeś! – jest poddenerwowana i roztrzęsiona z niewyjaśnionego powodu. – Nigdzie nie pojedziesz… -powtarza z mroźnym wyrazem twarzy.

- Kelly muszę jechać, sprawdzić czy nic jej nie jest, zobaczyć się z Brianem, nie mogę…

- Nigdzie nie pojedziesz, Styles. Jest po dwudziestej, biegałeś przez pierdolone cztery godziny a ja umierałam ze strachu czy nie zrobiłeś czegoś głupiego. Nie wypuszczę cię z tego przeklętego mieszkania. Będziesz tu siedział na dupie i słuchał co mówię. Nie pozwolę ci wyjść. Nie pozwolę, Harry.

Zachowuje się trochę psychopatycznie, aż z wrażenia muszę usiąść tym samym wykonując jej proś… żądanie.

- Kelly… -zaczynam chociaż nie wiem co chcę dokładnie powiedzieć.

- Nic jej nie jest. Zemdlała, nic sobie przy tym nie robiąc. Ma anemię…

- Co to jest? Jest chora? Nie, Kelly muszę natychmiast tam jechać. – podrywam się z miejsca, odblokowyjąc telefon z chęcią zadzwonienia na Briana, ale Kelly natychmiast wyrywa mi go z rąk i ciska nim podobnie jak kluczami przed chwilą. Patrzę jak telefon odbija się od połogi, ale na całe szczęście nic się z nim nie dzieje. Ja natomiast zostaję sprowadzony z powrotem na krzesło. Dziewczyna siada na mnie okrakiem jak kilka godzin temu i wzdycha zaczynając mówić.

- Zrozum, że stąd nie wyjdziesz i pozwól mi mówić, bo za chwilę cię zabiję.

Kiwnąłem porozumiewawczo głową i usadziłem ją sobie wygodniej na udach.

- Anemia, idioto, to niedokrwistość. Wiele osób poniżej normalnej wagi ją posiada i można z tym żyć. Kobiety przy obfitych miesiączkach też ja mają lub brak witamin powoduje takie zaburzenie. Była osłabiona, to normalne, dlatego zemdlała. Nie masz co się przejmować.

- Mimo wszystko muszę jechać zobaczyć czy z nią w porządku. –przerywam jej gdy kończy mi tłumaczyć.

- Zamknij… się. Brian jest już w domu przyjechał po niego ojciec. Jutro przyjedzie do ciebie, rozumiesz? Tutaj do ciebie. Wszystko musicie sobie obgadać. –ściska mnie w żołądku i zaczyna pulsować mi głowa gdy tylko Kelly mówi o Brianie. – Jest mu głupio, naprawdę głupio, że tak na ciebie naskoczył. Boi się, że mu nie wybaczysz…

- Nie muszę mu niczego wybaczać…

- Zamknij się, Harry, do cholery. – bierze moje wilgotne włosy w dłonie i robi z nich małego koczka z tyłu głowy. Później wyciera o mnie ręce i otula moje policzki tak abym na nią patrzył. – Nigdzie nie pojedziesz. – powtarza jeszcze raz. Chwytam za jej nadgarstki zbyt mocno i całkowicie niepotrzebnie.

-Dlaczego ciągle to powtarzasz?! –podnoszę na nią głos i natychmiast się rozpłakuje. Rozpłakuje się choć nie wyglądała jakby miała płakać. Była nabuzowana, ale nie skłonna do płaczu. Łzy cieką jej po policzkach, jedna za drugą i wyrywa agresywne nadgarstki z moich dłoni. Żałośnie zanosi się a mi wydaje się, że te krótkie sekundy trwają całe wieki.

- Zostaniesz tu ze mną… Nie pojedziesz… Nie pojedziesz nigdzie. – lamentuje nie patrząc na mnie, nie mając odwagi na mnie spojrzeć.

Przypomina mi się płacząca April, która nie mogła nic z siebie wydusić, nie mogła nic powiedzieć. Potrafiła tylko płakać. Kelly pragnie rozmowy, chce przeprowadzić ją ze mną a teraz to ja uciekam.

- Zostanę tu z tobą. –mówię. – Nigdzie nie pojadę.

- Dlaczego nie pojedziesz? –pyta wycierając wierzchem dłoni oczy, rozmazując makijaż i robiąc na swojej skórze czarne ślady po tuszu.

- Bo zastanę tu z tobą…

- Bo nie jesteś w stanie się z tym zmierzyć Harry. Nie możesz prowadzić, spójrz tylko na siebie… Niczego nie przemyślałeś, działasz pod impulsem chwili. Dotknęło cię coś nowego i nie wiesz jak to rozgryźć. Co byś jej powiedział, co? Co byś powiedział Brianowi? Nie sądzisz, że zdenerwował by się jeszcze bardziej? Czy to jest ważniejsze od waszej przyjaźni, do cholery. Harry, Brian bez ciebie jest innym człowiekiem. Jesteście braćmi, nie możesz działać przeciwko niemu. A gdybyś tam pojechał zniszczyłbyś barierę, którą dziś postawił, że zrozumieć jak wiele dla siebie znaczycie. Pozwól mu przemyśleć dzisiejszy dzień.

- Zostanę tu z tobą. –zapewniam i przytulam ją do siebie wiedząc, że ma całkowitą rację.

- Idź się umyć, zrobię nam kolację. –szepcze do mojego ucha.

- A zostaniesz dopóki nie zasnę? – pytam się jak jakieś dziecko.

- Zostanę z tobą całą noc, Harry.

~*~

Gorące strumienie wody ukoiły moje nerwy i napięte ze stresu i emocji ciało.

Stałem pod prysznicem w bezruchu długo, miałem wrażenie, ze pierdoloną wieczność, gapiąc się przed siebie. Ogarnął mnie cholernie dziwny stan, z którego jednocześnie chciałem się wyrwać, by móc znowu myśleć racjonalnie i zostać by się uspokoić.

Beznamiętnie i machinalnie umyłem włosy i ciało, tak samo wyszedłem spod prysznica, wytarłem się i założyłem bokserki. Spojrzałem w lustro. Wyglądam tak samo jak się czuję.

Ciekawe jak się czuje April…

Nie chcąc kolejnych myśli, wyszedłem gwałtownie z łazienki, przykuwając tym ruchem uwagę Kelly, siedzącą w fotelu. Spojrzała na mnie zaskoczona, a mi zrobiło się głupio, że otworzyłem drzwi jak furiat. Co mi się w ogóle dzieje? Uniknąłem jej spojrzenia, będąc zły sam na siebie.

- Harry… - usłyszałem od razu łagodny głos Kelly. W ciągu chwili znalazła się obok mnie, kładąc dłoń na moim ramieniu.

Spojrzałem na nią.

- Wszystko okej? – zapytała cicho.

Skinąłem tylko głową na tak. Pociągnęła mnie bez słowa za rękę w kierunku łóżka. Położyła się na nim i wyciągnęła w moją stronę ramiona. Bez protestu ułożyłem się na jej klatce piersiowej wtulając się w jej ciepłe ciało.  Od razu zamknęła mnie w swoim uścisku, powoli głaszcząc moje plecy. Odetchnąłem z ulgą, trzymając się nadziei, że to ukoi moje nerwy.

- Dziękuję, Kelly. – mruknąłem cicho.

- Nie masz za co. – odparła spokojnie.

- Mam. Zawsze mogę na ciebie liczyć. Nie tylko w kwestii potrzeb fizycznych. – dodałem mimochodem.

- Od czego są przyjaciele. – zaśmiała się.

Ale mówiłem całkiem serio. Nasza relacja to nie tylko pieprzenie. Naprawdę mogę jej zaufać i wiem, że jeśli będę jej potrzebował to będzie obok.

Jak Brian. Kurwa, ta myśl zabolała.  Wtuliłem się odruchowo bardziej w Kelly. Jeszcze jakiś czas temu trzymałem w ramionach April. Brawo, kolejna wspaniała myśl.

- O czym myślisz? –zapytała cicho.

- O Brianie. – powiedziałem zdawkowo. Bo przecież to nim powinienem się przejmować przede wszystkim, prawda?

- Nie martw się, Hazz. Ułoży się między wami. Jeśli między wami miałoby coś się nie ułożyć, to zwątpiłabym we wszystko. – powiedziała z przekonaniem.

- Dlaczego? – zapytałem.

- Jesteście braćmi, Harry. Tego się nie da inaczej nazwać. Między wami nigdy nie stanie nic, co mogłoby waszą relację zniszczyć na dłuższą metę. To zwyczajnie nie możliwe. – pokręciła głową.

- Ta… - mruknąłem.

- Naprawdę, Harry. – zapewniła mnie.

Nie wątpię…

- Czy Brian mówił ci coś więcej? – zapytałem.

- Nie, tylko że są w szpitalu, bo zemdlała. Nie wiem jak się czuje i jak sobie z tym radzi biedak. – westchnęła.

- Uh… Miałem na myśli stan April. – wymamrotałem.

- Oh. – mruknęła zaskoczona. – No… Wiem, że ma anemię, a przy tym nie trudno o omdlenie. Wyjdzie z tego. – mówiła nadal zbita z tropu.

A ja poczułem się chujowo, że bardziej przejął mnie stan właściwie obcej mi dziewczyny niż mojego przyjaciela, który martwi się o swoją dziewczynę. Którą pewnie kocha.

Nie wiem czemu to dodałem.

Styles, ty skończony dupku.

~*~

Obudził mnie dzwonek do drzwi, zmuszając mnie do zaciśnięcia mocniej powiek przez irytację wywołaną natarczywym dźwiękiem. Niechętnie otworzyłem oczy. Widziałem tylko spokojnie unoszącą się klatkę piersiową Kelly.

Dźwignąłem się na ramionach, wiedząc, że dzwonienie nie ustanie i to ja będę musiał otworzyć drzwi. Kelly tylko cicho mruknęła i odwróciła się na drugą stronę.

Westchnąłem ciężko i powlokłem się do drzwi. Otworzyłem je z ociąganiem,  widząc przede mną postać Erica.

- O, siema stary. – przywitał się z uśmiechem.

- Siema, wejdź. – zaprosiłem go od razu do środka.

- Umówiłem się z Kelly, ale pewnie zapomniała, skoro to ty mi otwierasz. – zaśmiał się krótko.

- Taa, chyba tak. Wydaje mi się, że śpi, nie zaglądałem do niej. – powiedziałem po chwili namysłu.

Wolałem ominąć wątek spania z jego dziewczyną w jednym łóżku. Ostatnim razem gdy byłem w podobnej sytuacji, dostałem w ryj. Myślę, że tym razem podziękuję za takie atrakcje.

- Pójdę ją obudzić. – powiedział.

- Jasne. – wzruszyłem ramionami.

Eric skierował się do drzwi pokoju Kelly, gdzie spaliśmy, a ja zająłem się robieniem kawy. Chyba nie muszę mówić, co od razu zajęło moje myśli. A świadomość, że jeszcze dzisiaj znajdę się w szpitalu, zobaczę Briana i April, sprawiały, że momentalnie ogarniał mnie stres.

Usłyszałem chichot Kelly zza zamkniętych drzwi jej pokoju. Znam ten chichot. Mógł oznaczać tylko to, ze Eric miał w planach zafundowanie jej porannego orgazmu. Jednakże ku mojemu zaskoczeniu po chwili we dwoje wyszli z pokoju, Kelly już przebrana, gotowa do wyjścia. Eric ją obejmował.

- Chce ktoś kawy? – zapytałem beznamiętnie.

Kelly chciała już coś powiedzieć, lecz Eric wpadł jej w słowo.

- Śpieszy nam się. Wpadniemy po drodze do kawiarni i kupię ci kawę, okej? – skierował się do dziewczyny.

Oh. Kelly po chwili namysłu tylko pokiwała głową twierdząco. Wzruszyłem ramionami.

- Miłej zabawy, dzieci. – powiedziałem, starając się przybrać żartobliwy ton.

- Dzięki, Hazz. – zaśmiał się Eric, ciągnąc lekko Kelly do wyjścia.

- Pa! – zawołała już z korytarza dziewczyna.

- Na razie! – odkrzyknąłem i nie mogłem się powstrzymać, by nie cofnąć się o kilka kroków, by móc ich zobaczyć.

Kelly zakładała buty, a Eric w sposób, hm, macający starał się jej to utrudnić. Dziewczyna chichotała, próbując go od siebie odsunąć. Czemu czułem się dziwnie, patrząc na to? Tak… Nawet nie wiem jak to nazwać.

Jeszcze jakiś czas temu, na tym samym blacie gdzie stoi mój kubek, uprawiałem z Kelly seks, a teraz patrzę jak obłapia ją jej chłopak, z którym prawdopodobnie jeszcze dzisiaj zrobi to samo. Gdybym powiedział, że to syndrom troskliwego starszego brata, byłoby to chore, prawda? W końcu jakby na to nie patrzeć, pieprzyliśmy się. I to nie raz. Boże, nieważne. Potrząsnąłem tylko głową chcąc skupić myśli i usłyszałem trzask zamykanych drzwi. Wziąłem dużego łyka kawy, gapiąc się w okno. Chyba powinienem się zbierać. Ciekawe jak się czuje April. To znaczy Brian. Westchnąłem tylko i udałem się do mojego pokoju by się ubrać i doprowadzić do względnego porządku.

Miejmy nadzieję, że to spotkanie nie zakończy się dla mnie obolałą szczęką.

~*~

Z bijącym sercem przemierzałem szpitalne korytarze, na których widok pojawiała mi się gęsia skórka. Cholera jasna. Z jednej strony mam ochotę zawrócić i iść stąd jak najdalej. A z drugiej chcę już mieć to za sobą, iść tam jak najszybciej i przeżyć to, mieć to z głowy. Kto by pomyślał, że będę się stresował spotkaniem z moim najlepszym kumplem. O, ironio. Skręciłem w jakiś korytarz. Według wskazówek pielęgniarki, powinien być właściwy. Widząc na jego końcu sylwetkę Briana, rozmawiającego z lekarzem, wiedziałem, że rzeczywiście to ten, którego szukałem. Zawahałem się na sekundę, by znowu zawzięcie kroczyć w stronę chłopaka. Chuj z tym wszystkim.

Brian zobaczył mnie dopiero po chwili, gdy byłem zaledwie kilka metrów od niego. Widocznie aż zgubił wątek w rozmowie z lekarzem, bo przymknął na chwilę oczy by się skupić i kontynuował rozmowę. Ja zaś przystanąłem w niewielkiej odległości, nie chcąc przeszkadzać, ani też pakować się na siłę do sali April. Nie trwało to długo, ku uciesze mojego bijącego w szaleńczym tempie serca, które za kilka minut padłoby z wycieńczenia. Brian podziękował lekarzowi, który odszedł, a nasze spojrzenia się spotkały.

Och, kurwa.

- Harry. – odezwał się sztywno.

- Brian. – powiedziałem w ten sam sposób. Nigdy nie panowała między nami taka atmosfera, nigdy. Zabawne ile może zmienić jeden cios. I jedna dziewczyna.

- Jak się trzymasz? – postanowiłem zapytać pierwszy. Nie chcę żeby między nami tak było.

- Okej. Z April jest lepiej, więc i ze mną też. – odparł.

- Mhm. – mruknąłem. To dobrze.

- Stary… - zaczął i urwał na chwilę. – Chciałem cię przeprosić. – wydusił w końcu.

- Za to jak mnie zdzieliłeś po ryju? – upewniłem się.

- Kurwa, tak. – westchnął. – Po prostu to, że was zobaczyłem… Pomyślałem o tobie najgorzej, Harry. To był odruch.  Przepraszam. Jestem ci wdzięczny, że jej tam nie zostawiłeś i że się nią zająłeś. I przede wszystkim, że nie wykorzystałeś tego w jakim stanie była. – spojrzał mi w oczy.

- To chyba logiczne, stary. Nie jestem taki. Pamiętasz zasadę? Nie ruszamy czyiś dziewczyn… – powiedziałem ostrym tonem. Zna mnie praktycznie od zawsze, wie, że nie jestem taki. I wkurwiło mnie to, że mimo wszystko tak pomyślał.

- Wiem, Hazz… Wiem. Po prostu… Zależy mi na April, okej? I naprawdę jej dobro jest dla mnie najważniejsze. Czasami nie myślę racjonalnie…

- Zdążyłem się o tym dotkliwie przekonać. – zauważyłem.

- Naprawdę przepraszam stary za tą awanturę i za to, że ci przyłożyłem. – powiedział szczerze.

Westchnąłem i podszedłem do szyby jednej z sal, patrząc przed siebie.

Tak naprawdę wybaczyłem mu już w chwili gdy mi przywalił.

- Przynajmniej wiem, że umiesz się bić, cwelu. – powiedziałem poważnym tonem, ale spojrzałem na niego już z uśmiechem.

Jego spiętą twarz rozświetlił uśmiech.

- Taa. – zaśmiał się i podszedł bliżej. – Dobrze znowu mieć cię obok, stary.  – powiedział i poklepał mnie po ramieniu.

- Chodź tu pedale. –prycham w jego stronę i nie muszę czekać na to by wpadł mi w ramiona. Wtula się we mnie i wiem że w pełni go odzyskałem. Od razu jest mi lżej na sercu. Jakby ktoś odciął sznury z cegłami i mogę przez to sprawnie funkcjonować.

- Kelly powiedziała mi, że byłeś w Bronx. – skarży i odsuwa się ode mnie, smutniejąc odrobinę. – Przecież mieliśmy tam nie wracać, Harry. Dlaczego tam pojechałeś? Kto był?

- Aaron i bliźniaki. Rano nie ma ludzi do wyścigu. –wpatrujemy się oboje przez szybę do sali.

- Skąd miałeś samochód?

- Bliźniacy.

- Wendy chciała, żebyś wrócił?

- Nalegała. Uwodziła. Naciskała. Znasz ją…

- Wygrałeś chociaż? –pyta zaczepiając mnie łokciem w bok.

- Wygrałbym. Ale zatrzymałem się przed samą metą, bo uznałem że to nie ma sensu.

- Co jeszcze robiłeś?

- Biegałem. – to jak zabawa w pięćdziesiąt pytań dla jednej osoby.

- Hm… chciałbyś ją zobaczyć? –pyta po dłużej chwili milczenia. Patrzę mu w oczy i kiwam jedynie głową.

Jestem wdzięczny, że nie robi mi kazania odnośnie wyścigów. Chyba rozumie, że było mi potrzebne coś takiego. I jestem cholernie wdzięczny, że chce abym zobaczył się z April. Muszę oczyścić myśli.

Brian kiwa głową w stronę, w którą mam się za nim udać. Idziemy równo krok za krokiem w tym samym tempie, na tej samej wysokości. Dochodzimy do sali numer 49 i Brian otwiera mi je pokazując, żebym wchodził.

- Myślę, że dam wam chwilę samotności.

- Ok.

Wchodzę do nieprzyjemnie błękitnej sali. Najpierw widzę dwa puste łóżka, ale dalej przy samym oknie pod białą pościelą siedzi kruszyna jaką jest April. Włosy ma związane w kucyka, ale najwyraźniej musiała w nim spać, bo jest potargamy. Drobne kosmyki odstają na boki lecz mimo wszystko wygląda to uroczo. W tej bieli wygląda na jeszcze chudszą. Co akurat nie jest pocieszające.

Idę wolno w stronę jej łóżka a gdy do niego dochodzę ogarnia mnie dziwne ważenie, że April nie będzie chciała ze mną rozmawiać i wyprosi mnie stąd. Wzdycham i w tym momencie się odwraca. Patrzy na mnie tymi swoimi kolorowymi tęczówkami i nic nie mówi. Stoję w miejscu jak zaczarowany. Wydaje mi się, że stopy przyrosły mi do podłogi.

- Cześć. – mówię cicho i odgarniam włosy w tył.

- Cześć, Harry. – odpowiada i poprawia się na łóżku. – Nie sadziłam, że przyjedziesz tutaj, do szpitala.

- Czemu miałbym cię nie odwiedzić? – pytam lekko zawiedziony jej wyznaniem.

- Nie wiem… -szepcze i spuszcza głowę w dół. Trwa między nami cisza. Postanawiam ją przerwać, bo podświadomość wyjmuje tę swoją cholerną kartkę.

- Jak się czujesz? – hm, jak to szło? „ODDALIĆ SIĘ!!!” czy jakoś tak…

- Dobrze. Chciałabym dziś wyjść. Nie lubię tej szpitalnej atmosfery.

- Wcale się nie dziwię, ja też za nią jakoś nie przepadam. – i znów ta cisza. W dodatku staję jak ten dureń na środku i nie ruszam się nawet na milimetr. Podchodzę bliżej niej i siadam na krześle które stoi obok szafki. Patrzę uważnie na jej sylwetkę nogi ma przykryte pościelą, dłonie ułożyła sobie na udach. Na jednym palcu ma szary klips trochę wygląda jak spinacz do prania tylko, że jakiś kabelek biegnie do któregoś z urządzeń i wydaje dziwne dźwięki pikania. Biegnę ze wzrokiem dalej i widzę wenflon z odprowadzeniem do kroplówki wbity w jej rękę. Ubrana jest w szary zwyczajny t-shirt. Oczy ma podkrążone i lekko zaczerwienione gałki, usta spierzchnięte i suche, a policzki dziwnie zapadnięte.

- Co… co się właściwie stało? Chodzi mi o dzisiaj i wczoraj…

- Zemdlałam. Ostatnio coś kiepsko się czuję.

- Te twoje problemy z krążeniem krwi to ta anemia, tak?

- Tak.

- Tak się tylko upewniam, jestem beznadziejny w sprawach medycznych… I przez to jesteś taka zimna i blada i w ogóle taka… osłabiona?

- Tak, Harry.

- Dlaczego?

- Cóż, muszę przyznać, że moja dieta nie jest najodpowiedniejsza na świecie… brakuje kilku witamin i takich tam. –wymiguje się od odpowiedzi.

- Rozumiem… -przeciągam to słowo i drapię się w tył głowy. – A jeśli chodzi o to w nocy?

- Przepraszam, że przysporzyłam ci problemów… Brian nie chciał cię uderzyć, jest mu źle, że to zrobił…

- Rozmawiałem z Brianem, chyba już sobie to wyjaśniliśmy. –przerywam jej i instynktownie siadam na jej łóżku, żeby być bliżej niej, twarzą w twarz.

Przekraczam jej granicę prywatności, bo aż cofa się lekko w tył i odwraca głowę unikając mojego wzroku. Nie wiem dlaczego, ale chce mieć ją jasno przed sobą, spróbować wyczytać coś z niej czego mi nie powie…

- Bardzo… płakałaś. Bałem się, że ktoś ci coś zrobił, April.

- Nic mi się nie stało naprawdę.

- Więc czemu płakałaś?

Wzrusza ramionami i patrzy przez okno. Potrzebuję z nią kontaktu wzrokowego, chcę żeby na mnie patrzyła, bo w żaden inny sposób nie potrafię jej rozszyfrować. Kładę dłoń na jej policzku i odwracam ją w moją stronę. Gdy jej dotykam wzdryga się i zaciska oczy.  Dokładam drugą rękę do jej twarzy i leciutko pocieram jej skórę kciukami. Jej lewa, nie uwięziona przez żaden wenflon czy inne cholerstwo, dłoń dotyka mojej i wydaje mi się, że będzie chciała mnie odsunąć, ale nie czuję żadnej presji. Ostrożnie zaczynam głaskać jej włosy.

- Otwórz oczy. –proszę ją szeptem i podążam wzrokiem w ślad mojej ręki.

- Więc odstaw dłonie…  - mówi równie cicho jak ja. Jej ciało krzyczy jakbym zadawał jej cierpienie a nie potulnie tulił.

- Tylko na mnie spójrz, April. – nie ustępuję, ale na moje słowa dziewczyna tylko kręci głową.

Sprawiam sobie przyjemność tym, że mogę jej dotykać, aż sam do siebie się uśmiecham. Zjeżdżam dłonią do jej szyi. Błądzę wzrokiem po jej twarz zważając na każdy najmniejszy detal. Pragnę ją przytulić tak jak w nocy gdy tego potrzebowała. Ucałować wystające obojczyki…

- Błagam, otwórz je. – proszę ponownie i przybliżam do niej twarz.

 Jej oddech robi się nierówny i czuję go na mojej skórze. Musi wdychać powietrze przez usta, bo nos nie daję rady pracować tak szybko. Pikanie robi się coraz szybsze wręcz denerwujące, powoli nie do zniesienia. Marszczę czoło i zaciskam powieki. Zdenerwowany oddech opuszcza moje gardło i odsuwam od niej dłonie.

- Nienawidzę tego, że się tak ode mnie oddalasz! – przyznaję w złości i sam zaczynam niespokojnie oddychać.

- Więc nie wódź mnie na pokuszenie… Nie będę się oddalać, jeśli ty nie będziesz się przybliżać.

Moje serce staje. Mam wrażenie, że mi je wyrwano. Patrzy ma mnie smutno, a ja patrzę na nią zdezorientowany.

Więc nie wódź mnie na pokuszenie.

Trawię te słowa uważnie jedno za drugim.

Podświadomość odwraca kartkę na drugą, czystą stronę i kreśli to zdanie powoli i z rozwagą.

Nie wódź mnie na pokuszenie.

_____________

Rozdział pisany z pomocą Mojej Kochanej Lucy bez niej dłuuuuugo dłuuugo by się jeszcze nie pojawił także thank you very much placu lowki maks xd

POJAWIŁO SIĘ W KOŃCU KLUCZOWE ZDANIE TEGO OPOWIADANIA BOŻE JAK JA SIĘ Z TEGO CIESZE TO SE NAWET NIE WYOBRAŻACIE XDD ZUPEŁNIE KIEDYINDZIEJ MIAŁAM JE DAWAC ALE UZNAŁAM ŻE TERAZ JEST TEN CZAS ABY TO ZROBIĆ I JEEEEST <333

Dziękuję tym co są (i know Lucyna żeś jest ino ty na ten moment xd) czytają komentują i jaraja się jak ja ryli :D

Do następnego (nie umiem określić kiedy ale wakacje tuż tuż soł tag)

A.