Rozdział ósmy i cztery piąte. April

Cały czas mi się przygląda. Zaczyna się to robić uporczywe. Wtulam się w ciało Briana, bo dzięki temu czuję się trochę bardziej bezpieczna. Jego wzrok jest obezwładniający. Jest mi zimno, ale zupełnie inaczej zimno, niż zazwyczaj. To przez niego się tak dzieje. Wszyscy poznani przeze mnie znajomi Briana byli życzliwi, oczywiście trochę szaleni i zakręceni, ale czułam się przy nich swobodnie. Zerkając na Harrego, czuję się obco. Brian chyba źle przedstawił mi jego osobę.

- Musimy porozmawiać. –szepczę mu do ucha i zawieszam ramiona na jego barkach.

- Pewnie żabciu. –uśmiecha się lekko i ciągnie mnie za sobą w głąb korytarza. Mimo, że jestem już tyłem, mogę się założyć, ze na nas patrzy. To strasznie onieśmielające, a ja nie mogę nawet tego po sobie poznać.

- Co się stało? –pyta mnie delikatnie Brian i chwyta moje dłonie w swoje.

- Nie dam rady. –mówię szybko i patrzę w stronę grupy osób.

- Żabcia, daj mi pół godziny. Zobaczysz układ, trochę powłóczymy się po domu, pokażę ci to i owo, a później odstawię cię do domu.

- Zobacz tylko jak on się na nas patrzy. Jakby przeczuwał, że… -zaczynam, ale usta Briana przylegają ciasno do moich. Wplata dłoń w moje włosy i odchyla mnie do tyłu. Całuje mnie długo i subtelnie, a ja odpowiadam tym samym.

- Czujesz się teraz lepiej? –szepcze w moje usta nadal będąc maksymalnie blisko. Powoli nas prostuje i gładzi moje ramiona.

- Brian… -marudzę, ale znowu mnie ucisza kładąc palec na dolnej wardze.

- Miej nadzieję na najlepsze i przygotuj się na najgorsze. To Brytyjczyk. Ich poczucie humoru jest beznadziejne, uwierz. Harrego należy poznać bardzo dobrze, żeby go zrozumieć. Przyzwyczaisz się. Nie rozmawiaj z nim, a nic się złego nie stanie. –tłumaczy i daje mi szybkiego całusa, po czym ciągnie w stronę ludzi, którzy zgromadzili się wokół samego środka salonu.

Jeśli miałabym jakoś określić jakoś życia Briana i poziom estetyki w jego domu, a właściwie rezydencji, to muszę powiedzieć, że wychodzi to poza wszelkie standardy. Środek salonu, do którego zmierzamy jest ogromnym kołem, wyłożonym bliżej mi nieznanym materiałem chyba z drewna. Trzeba też dodać że aby tam wejść należy pokonać trzy schodki w dół, więc całość jest jakby sceną. Nad nią świeci się mnóstwo żarówek. Ogólnie cały dom wygląda jak pałac prezydencki, biały dom, albo inne cudo na tej ziemi przeznaczone jedynie dla nadzianych ludzi. Wszędzie są jakieś drzwi, schody, korytarze i Bóg wie co jeszcze. Na ścianach wiszą obrazy, dzieła sztuki, ale gdzieniegdzie można zobaczyć rysunki wykonane przez samego Briana. Począwszy od tego kiedy miał dwa lata, dla nie mogłam mu się przyjrzeć, bo chłopak nawet nie chciał słyszeć moich komentarzy.

Chłopak staje ze mną tuż przed pierwszych schodkiem. Rozglądam się po obrodzie tej „sceny” i przypuszczam, że mogłoby się tu zmieścić pięćdziesiąt osób. Ludzie, których przed chwilą poznałam stają w środku i ustawiają się na swoich pozycjach. Zaczynam się robić podekscytowana, bo chętnie zobaczę jakich Brian wybrał dla siebie tancerzy i czy jest to warte tego wszystkiego, o czym nawija przed pół czasu, kiedy ze mną jest.

- Nie idziesz? –pyta się Harry, albo Barry. Nie jestem pewna, bo są identyczni.

- Nie. Popatrzę jak wy tańczycie. –odpowiada mu Brian i przyciąga mnie lekko do siebie.

Oczy wszystkich zgromadzonych są skierowane na nich. Wydają się tacy szczęśliwi, że mogą to zrobić. Rozglądam się po ich twarzach i każda z nich wygląda pięknie, promiennie. Uwielbiają to robić, widać na pierwszy rzut oka. Światła przygasają, a stłumiona muzyka ucisza się znacznie. Na jej miejsce wchodzi typowy dyskotekowy kawałek. Każdy z tancerzy z początku podryguje jedynie prawą nogą, ale gdy kolejne bity wkraczają do podkładu muzycznego zaczyna robić się naprawdę interesująco. Właściwie to nigdy nie widziałam spontanicznego układu tanecznego tak dużej grupy osób. Pomimo, że nie każdy tańczy tak samo to jakoś dziwnie to ze sobą współgra.

Brian aż rwie się do tego, żeby do nich dołączyć, ale najwyraźniej nie chce mnie opuszczać. Dziewczyny poruszają się niesamowicie. Są takie… wyzwolone, jeśli w ogóle można tak powiedzieć? Słyszę szepty osób, które otaczają zespół. Zaczynają śpiewać cicho jedno i to samo słowo, które przewija się w tekście piosenki. Low, low, low, low, low. Rozglądam się po publiczności jaką mają tancerze i sam uśmiech wkrada się na moje usta. Niesamowicie to wygląda, czuję się jakbym uczestniczyła w filmie typu Step Up, albo coś podobnego. Ci ludzie obniżają się zgodnie ze słowem w piosence. Wszyscy są tak nisko, że i Brian ciągnie moją dłoń w dół, żebym się obniżyła. Bliźniacy w sposób dla człowieka po prostu niemożliwy wyginają się zabawnie, a ich dziewczyny siedzą na nich i robią falę własnym ciałem. Można dostrzec silniejszy bas wydobywający się w głośników, a gdy momentalnie ustaje wszyscy krzyczą jak na komendę.

- Get, get, get low when the whistle blow!!!

Po tych słowach wszyscy robią te same ruchy, lekko agresywne i szybkie, ale idealnie ze sobą współgrane. Muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie byłam na takiej imprezie i czegoś takiego nie widziałam. Tancerze Briana są niesamowici, po prostu perfekcyjni. Ich ciała są wręcz stworzone do tańca. Każdego z osobna. Tłum szaleje razem z nimi i to jest doskonałe. Dziewczyny piszczą, chłopaki gwiżdżą, idealna atmosfera, aż chce się na to wszystko patrzeć.

I wtedy zauważam Harrego. Znowu na mnie spogląda, ale nadal skupia się na tańcu. Jest koło tej dziewczyny, jeśli dobrze pamiętam to Gigi. Wydaje się teraz spokojniejszy, niż w chwili kiedy się z nim witałam. Cieszy się tym co robi, niemniej jednak czujnie nam się przygląda co jakiś czas. Dziewczyna aż tryska podekscytowaniem i wykonuje przy nim takie ruchy, których ja nigdy nie ośmieliłabym się zrobić. Harry skupia swój wzrok na niej i przybliża sobie jej ciało do swojego. Dotyka ją pożądliwie i okręca wokół siebie. Jego dłoń wędruje między jej piersiami, na co odchyla się do tyłu robiąc łuk z pleców. Nachyla się nad jej wygiętym ciałem i zmusza by oplotła nogi na jego biodrach. Unosi ją w górę, robiąc półobrót, aż w końcu stawia z powrotem na parkiet i faluje równo z jej ciałem. Wygląda to wszystko przepięknie. Muzyka cichnie i wszyscy zadowoleni popisowym tańcem wiwatują głośno i z uśmiechem na ustach dzielą się przeżyciami z tłumem.

Harry i Gigi mówią coś do siebie stykając się nosami, aż wreszcie chłopak okręca ją ostatni raz i przytula do swojego ciała. Podchodzi do niego bodajże Matthew i szepcze mu coś na ucho. Harry wydaje się być lekko zaskoczony i z obawą patrzy na Briana, jednak on tego nie zauważa. Zamaszyście idzie w naszą stronę, więc szturcham go lekko w ramię i widząc przyjaciela rzędnie mu mina.

- Brian! –niemal krzyczy, choć jest od nas zaledwie pół metra. –Mamy problem. –mówi z przerażeniem i przeczesuje sobie wilgotne od potu włosy w tył.

- Co się stało? –pyta Brian z niepokojem i instynktownie ściska mocniej moją dłoń.

- Christopher… -szepcze, a Brian blednie i oczy robią mu się większe.

- Przecież… kurwa przecież przed chwilą go widziałem! –krzyczy zdenerwowany i oddycha głośno. Podchodzi do Harrego i szarpie go brutalnie za białą koszulkę. – Co zrobił, co on kurwa znowu zrobił!? –wrzeszczy mimo, że Harry nie jest niczemu winien.

- Nie wiem, pobił kogoś… Matthew mówi, że są problemy z jakimś samochodem. Brian, spokojnie… -próbuje go od stresować, ale Brian odpycha go od siebie i sięga do kieszeni po telefon. 

– Kurwa, zawsze to ja muszę ratować, wszystkim dupę. Gdzie on jest? –warczy, patrząc na przyjaciela.

- Gdzieś koło parku.

- Mam nadzieję, że Certal Parku. –prycha i przewija coś w komórce.

- Brooklyńskiego.

- To nie możliwe, człowieku. Jeszcze chwilę temu był u mnie w domu! –znów krzyczy i przystawia telefon do ucha.

- Brian… -znów Harry chce go uspokoić, ale jedynie patrzy na niego ze smutkiem.

- Zostań z April. –mówi oschle Brian, a moje serce zaczyna bić niewyobrażalnie szybko.

- Brian, nie. Pojadę z tobą. –proszę go, ale nawet na mnie nie patrzy.

- Zostań z April. –powtarza ponownie i biegnie w stronę wyjścia. Chcę złapać go i powstrzymać, ale wystarczy sekunda, a już tracę go z oczu.

- Brian! –krzyczę i idę przed tłum, pragnąc go dogonić. –Proszę!

- Nic mu nie będzie. – mówi Harry, powstrzymując moje ruchy, łapiąc mnie za rękę. –Chodź, oprowadzę cię po domu. 

_____________________________

Jestem pewna, że wasze emocje podczas czytania wyglądały mniej więcej tak:

Początek

 Pocałunek

 Dzikie densy grupy

*JA* Ucieczka Briana i zostawienie April z Harrym. *WY*

Radzę zapamiętać to co kursywą, bo odnosi cię to po części do April. 

OK

1. Nareszcie się poznali twarzą w twarz na trzeźwo.

2. April zobaczyła na co stać grupę Briana *jakoś zwróciła uwagę na H mimo, że nie koniecznie przypadł jej do gustu, dziwne* 

3. NAPRAWDĘ TRUDNO JEST PISAĆ JAK KTOŚ TAŃCZY UWIERZCIE TO BYŁO DLA MNIE OKROPNIE TRUDNE!

4. Christopher. *proszę Lucynko to dla Ciebie skarbie tak jak chciałaś* cóż on takiego zrobił do diaska huh? 

5. Brian zostawia April po opieką Harrego. Szczerze powiedziawszy (nie powinnam mówić AŻ tyle) ale wcale to nie będzie dobry pomysł. 

Właśnie teraz zaczyna się plan wprowadzenia akcji do tego opowiadania. Oczywiście to tylko plan i jak na razie według mnie nadal się nic nie będzie działo no aleeee... 

Wy to czytacie nie ja, więc opinia jest wasza nie moja. 

Agnes.