Rozdział trzeci. Harry

- Cześć, co tam? –mówi Brian z drugiej strony słuchawki. Jest szczęśliwy, słychać to po jego głosie. Muszę się dowiedzieć co się wczoraj stało między nim a tą dziewczyną!

- Chciałem się tylko zapytać jak wróciłeś wczoraj do domu? O ile w ogóle wróciłeś… -dodaję specjalnie, żeby jednoznacznie dać mu do zrozumienia o co mi chodzi.

-Wróciłem taksówką, jeśli o to chodzi. To tyle? Bo wiesz jestem trochę zajęty, siedzę u April. –uśmiecham się cwanie do telefonu, chociaż wiem, że Brian tego nie zobaczy. Postanawiam jeszcze trochę go powkurzać.

- Cofnąłeś się w czasie?! Myślałem, że jest już maj…

- Ale jesteś debilem. Ta urocza dziewczyna, która wczoraj była z nami w klubie ma na imię April. –tłumaczy szeptem, a ja mam ochotę chichotać z jego zażenowania.

- Okej. –szepczę, udając go i zaczynam się lekko śmiać. –Mam nadzieję, że ją przeleciałeś, mistrzu.

- Nie chcę tego tak zaczynać. Chcę sobie na to jakoś zasłużyć, a nie tak jak ty po prostu to wziąć. Jest cudowna, na serio Harry. Nie chciałbym, żebyśmy urwali kontaktu, najpierw muszę ją poznać i w ogóle…

- Czyli chcesz, żeby była twoją dziewczyyyyną, oooh rozkoszne. Stary, jak ci się uda to chapeau bas!

- Za wcześnie na rozmowę na tak poważny temat. Poza tym chcę się z nią tylko zaprzyjaźnić, jasne? Eh, Harry, wiesz muszę kończyć. Wpadnę do ciebie niedługo. Na razie frajerze.

- Baaj cioto! –krzyczę mu do słuchawki, a Mohito zaczyna szczekać jak pojebany.

- Dlaczego ja to robię szczurze? Pewnie dlatego, że mogę pieprzyć twoją właścicielkę. Ehh. Nienawidzę cię. –mówię do psa, na co szczeka jeszcze głośniej.

Po godzinnej rozterce z tym diabłem i czasie głównie spędzonym na oglądaniu telewizji i jedzenia popcornu z mikrofalówki, Brian w końcu zawitał do mojego mieszkania i to nie sam. Miał ze sobą czteropack piwa i chipsy paprykowe. Niby taki głupi a jednak mądry. I weź tu go ogarnij.

- Czemu ty nigdy nie zamykasz drzwi? –narzeka od razu nawet się nie witając.

- Cześć. –mówię smętnie nie odrywając wzroku od telewizora – Też się cieszę, że cię widzę.

- Tak jasne. – marudzi i rzuca się na mnie na łóżko. Mohito wskakuje na niego i układa się wygodnie na jego klatce.

- Zgoń go stąd i ty też znajdź sobie inne miejsce człowieku, bo mnie dusisz. –mamroczę pod jego ciałem i odpycham go od siebie.

- Powinieneś kupić większe łóżko. –sugeruje i siada na skraju mebla tak, że zasłania mi cały ekran. –Albo chociaż kanapę.

- Powinieneś przesunąć swoją dupę, bo nic nie widzę. –mówię zwięźle i pcham stopą jego plecy, żeby go zrzucić. –Lubię moje łóżko, a poza tym nie stać mnie na większe, więc zostaje to pojedyncze i koniec.

- Mogę ci pożyczyć…

- Nie, nie, nie lamusie! Już mi nigdy nic nie pożyczysz. Za dużo dla mnie zrobiłeś rozpieszczony bachorze, nie będziesz mi kupował jeszcze łóżka, zastanów się!

- Oj, oj. –komentuje w sposób najbardziej wymijający ze wszystkich możliwych i znowu kładzie się na moim ciele tym razem przodem.

- Czy zdajesz sobie sprawę, że jeśli twój kutas dotknie mojego to cię zabije. –grożę mu i patrzę na niego morderczo.

- Jak na razie twój kutas wbija się w mój pępek, bo nie mam się gdzie położyć. –szybko ripostuje na co natychmiast spycham go z siebie. Ląduje na ziemi i zaczyna jęczeć przez bolący łokieć.

- Pojebus. –marudzi nadal turlając się po podłodze na co tylko prycham i kładę mu Mohito na głowie.

- Tak wyglądasz lepiej. –zaczynam się śmiać, gdy pies liże go po włosach i twarzy. Brian jest taki głupi, ale nie wyobrażam sobie bez niego życia.

- Twój brytyjski humor jest zacnie chujowy. Mówiłem ci kiedyś, że cię nienawidzę? –pyta oburzony i wstaje na równe nogi.

- Chyba kiedyś coś wspominałeś, misiu. –uśmiecham się do niego sztucznie i siadam spoglądając na zegarek.

- Nareszcie pomyślałeś, misiu! –mówi to specjalnie z ogromnym naciskiem na ostatnie słowo i z ulgą siada obok mnie otwierając jedno piwo i podsuwając mi drugie. Ja jednak wstaję i całuję go w czoło tylko, żeby go wkurzyć jeszcze bardziej.

- Co ty robisz? –jego mina jest bezcenna. Jest przerażony moją nagłą zmianą zachowania. Jeszcze nie wie co go czeka.

- Opowiesz mi o tej lasce jak tylko wrócę. –mówię nie zwracając uwagi na jego pytanie i porywam za sobą klucze od samochodu Briana, telefon i jabłko z półmiska, kierując się do wyjścia.

- A ciebie gdzie znowu niesie? –bulwersuje się i podąża za mną powoli.

- Do pracy. Przypilnuj Mohito, Kelly będzie za dwie i pół godziny, więc będziesz mógł pojechać do siebie. A właściwie pójść, bo zabieram ci auto. –ponownie się do niego szczerzę i z ostentacyjnym obrotem trzaskam drzwiami mieszkania, zostawiając go w środku z tym demonem.

- Zapłacisz mi za to! –krzyczy gdy jestem już na schodach.

- Zrób obiad! –odkrzykuję i macham do niego, a widząc jego straconą minę chichoczę i zbiegam na dół.

- Oby to wszystko było cokolwiek warte. -słyszę słowa Briana zanim wychodzę na zewnątrz i dziękuję w duchu, że go mam.

Jego idealnie lśniące świeżością, bielutkie audi Q7 stoi zaparkowane na poboczu pod mają kamienicą.

- Dziękuję Brian. –szepczę sam do siebie i wsiadam do samochodu zaciągając się wonią drzewka samochodowego. 

____________________________________

Lipiec! :D

dokładnie 24h temu byłam tak podjarana, że się prawie posikałam ze szczęścia. zdane to balujemy!

Więc, tak jak obiecałam rozdziały będą pojawiać się co trzy, cztery dni ;) 

Chociaż teraz pisanie idzie mi jak krew z nosa i od trzech dni napisałam jedynie pięć linijek :)))

Anyway

Zapewne myślicie:

Co to kurwa ma być?

Czy ta Agnes serca nie ma do cholery, że wstawia tak kurewsko krótkie rozdziały?!

Otóż...

Może hahaha? xD

Do rzeczy.

Pojawił się znowu Brian!!! *o*

Wiem, wiem, jakiż on jest ideello!

Jaką ma super świetną relacje z Harrym! Oh. ;3

Wiem XD

Czekam na relację poorgazmową, szczególnie u Jess jak kiedyś tutaj zawita i ożyje xd

Kocham was wszystkich, wiem, że wy mnie nie, ale ciężkie jest życie, a ja se z nim porodzić zbytnio nie potrafię, więc... przepraszam, że ten rozdział jest taki średni, ale inaczej nie umiem. 

Agnes.