Rozdział dziewiąty. Harry

Nie wiem co mnie podkusiło, żeby ją złapać za tą cholerną rękę, ale to zrobiłem. Patrzę teraz jak nasze dłonie są ze sobą złączone i nie mogę się nadziwić, że istnieje między nimi tak ogromna różnica. April jest tak drobna. Dłonie ma tak małe w porównaniu do moich, że aż dziwnie to wygląda. Ogólnie jest jakoś za mała. Ma bardzo wąskie ramiona i biodra. Szczupłe ręce, nogi i twarz. Cała jej sylwetka wydaje się przez to długa i jeszcze bardziej chudsza.

- Chcę iść z nim. –szepcze cicho, ale nie wyplątuje się z mojego uścisku.

- Ze mną nic ci się nie stanie. –zapewniam ją i lekko ciągnę w swoją stronę. Nie jest pewna moich słów, dlatego uśmiecham się do niej pokrzepiająco.

Bez słowa więcej, stawia parę kroków w moją stronę, dlatego i ja zaczynam iść, chcąc jakoś uciec od tego zbiegowiska. Odwraca się jeszcze na krótko w stronę, gdzie zniknął Brian, ale zaraz patrzy gdzie aktualnie idziemy. Gdy jest już na równi ze mną, odsuwa speszona swoją dłoń i spuszcza głowę w dół.

- Dlaczego to Brian pojechał po tego chłopaka? Nie mógł ktoś inny? –pyta cicho i posłusznie idzie ze mną przez korytarz.

- Po pierwsze nie pił. Kolejną sprawą jest to, że Brian ma dobre relacje z policją. Jego ojciec jest sędzią. Wprawdzie nagina tutaj prawo, bo broni winnego, a Christopher takim człowiekiem jest na pewno, ale kilka słodkich słów Briana do policjanta sprawia, że puszcza niektóre wybryki płazem. Jeśli już go zgarnęli, Brian zapłaci kaucję, jak zwykle i znów będzie po krzyku. A jeżeli jeszcze psów tam nie ma, to Brian postara się o to, żeby zastali nieskazitelny obraz po całej akcji tego idioty. Człowiek idealny, można by rzec. –śmieję się lekko i spoglądam na nią. Nie wyraża żadnych emocji. Kiwa jedynie potwierdzająco głową.  Dziwne trochę.

- A dlaczego się tak bardzo zdenerwował? I do tego chciałeś go uspokoić za wszelką cenę… -duma jakby sama do siebie, ale postanawiam jej odpowiedzieć.

- To nie pierwszy wybryk Christophera. Cały czas pakuje się w jakieś gówno… Nie to, żeby ja niczego nie miał na sumieniu, ale on to już przesadza. –dziewczyna rozgląda się oglądając wnętrze domu i niekiedy dotyka mebli palcem, z niewyjaśnionego mi powodu. Wchodzimy do jednej z sypialni, która jest na szczęście pusta i daję jej chwilę, żeby mogła się rozejrzeć.

- Bardzo ładny ma dom. –mówi i przegląda książki ustawione w równym rzędzie na komodzie.

- Cholernie ładny bym powiedział. –przyznaję i trzymam uchylone drzwi.

- Chodźmy może dalej. –proponuje skromnie i wciąga nerwowo powietrze. Widzę jej odstające obojczyki, gdy wykonuje ten ruch. To przerażające, że jest taka chuda. Założę się, że udałoby mi się policzyć jej żebra, jeśli bym mógł je zobaczyć przez materiał sukienki.

- Co byś chciała zobaczyć? –otwieram jej szeroko drzwi i patrzę jak wychodzi z pomieszczenia.

- Nie wiem. Powłóczmy się po prostu, do czasu kiedy nie wróci Brian. –wzrusza ramionami i obdarowuje mnie szybkim spojrzeniem.

- Pokażę ci najlepsze miejsce w tym domu. –mówię jej i kieruję się do schodów prowadzących w dół. Nie odzywa się, jedynie idzie obok. Pokazuję jej dłonią stopnie. Patrzy na mnie niepewnie, ale zaczyna po nich schodzić.

- Piwnica nie jest obiecującym miejscem… -skarży się i łapie poręcz, żeby się podeprzeć.

- To nie piwnica. –chichoczę i kręcę głową. –Piwnica jest w drugiej części domu. To jest sala do ćwiczeń. Sala taneczna –mówiąc ostatnie dwa słowa zapalam światło i przed naszymi oczami rozświetla się najlepszy kąt w domu tego idioty. Wszędzie są lustra, głośniki, materace, przeróżne przyrządy do ćwiczeń i setki szkiców Cindy ponaklejanych na ściany.

- Zdaje mi się, czy zbyt dobrze znasz jego dom? – pyta April, robiąc małe obroty i przyglądając się pomieszczeniu.

- Mieszkałem tu, więc znam go bardzo dobrze.

- Mieszkałeś tu? – dziwi się, na co się uśmiecham. –Jak to?

- Można powiedzieć, że Brian mnie przygarnął z ulicy. –tłumaczę. – To dość długa historia, w dodatku niezbyt intrygująca.

- I tak nie mamy nic lepszego do roboty. –wzrusza ramionami i przegląda szkice Cindy.

- Cóż… właściwie to nie wiem od czego mógłbym zacząć. –drapię się po głowie, po czym przeciągam koszulkę przez głowę, siadam na podłodze i zaczynam się rozciągać. – Uciekłem z domu. Miałem dwadzieścia lat. Trochę późno na takie nastoletnie wybryki, ale miałem dość mojego życia w Anglii. Rodzice ciągle się kłócili, siostra cały boski czas na mnie narzekała, później urodziła jej się córka, więc w domu zaczynało brakować miejsca. –strzelam sobie z kręgosłupa, wyginając się w drugą stronę i wtedy April odwraca na mnie wzrok. Zaskakuje ją zapewne moja poza, więc automatycznie cofa się do tyłu, mimo że jesteśmy przynajmniej siedem metrów od siebie.

- Co ty robisz? –pyta lekko zdezorientowana.

- Rozciągam się, nie widzisz?

- Ale po co?

- Będziemy tańczyć. –odpowiadam neutralnie, a jej twarz robi się jeszcze bardziej zdziwiona.

- Ja nie umiem tańczyć. –wymiguje się, cały czas przyglądając się moim poczynaniom.

- Nic nie szkodzi. Po prostu się chwilę pobujamy, to nic złego… -zapewniam i klepię podłogę przed sobą zachęcając, żeby również usiadła. Patrzy na mnie i niepewnie siada dużo dalej niż bym chciał, ale cóż. Odchrząkuję i zaczynam opowiadać dalej. – Pewnego dnia po prostu się spakowałem i oznajmiłem, że wyjeżdżam. Moja matka myślała, że żartuję i nawet się nie przejęła. Ojciec nie miał o niczym pojęcia, bo był na drugim końcu kraju i nie raczyłem go nawet poinformować. Wziąłem wszystkie moje oszczędności i pożyczyłem trochę pieniędzy od siostry, mówiąc, że zepsuł mi się samochód. Poszedłem na lotnisko i spytałem czy są jakieś bilety na najbliższy lot gdziekolwiek. Szczęście mi sprzyjało, bo w dniu mojego wylotu z kraju, było mnóstwo wolnych biletów, ale moje fundusze nie byłe tak hojne. Moje początkowe zamiary wylotu sprowadzały się na Los Angeles albo San Francisco. Od zawsze miałem marzenie, żeby tam polecieć. Niestety tylko do Nowego Jorku mogłem najdalej uciec. Pół godziny później siedziałem w samolocie.

- Niezbyt rozsądnie. –stwierdza i odrzuca swoje włosy w tył. – Miałeś jakieś pieniądze na życie tutaj?

- Nie. –odpowiadam jej od razu i zaczynam robić pompki. – Jakoś się tym nie przejmowałem. Uznałem, że nikt nie będzie mówił mi jak mam żyć, bo nikt za mnie nie umrze.  Gdy przyleciałem tutaj, stać mnie było jedynie na wodę i hot-doga ulicznego. –westchnąłem lekko i ponownie wróciłem do ćwiczenia. – Rozglądałem się po mieście. Trochę ciężko mi było z bagażami, ale jakoś dawałem radę. Podwinąłem przy okazji jakiemuś kolesiowi deskorolkę i o tamtej pory zwiedzałem to miasto na niej. Pierwszej nocy spałem na ławce w Central Parku. Całe szczęście, lato w Ameryce jest ciepłe, nie tak jak w Anglii, ciągle deszczowe i pochmurne. Cudem jest gdy wyjdzie słońce. Pomijając, rankiem wyruszyłem w dalszą drogę i wchodziłem do różnych sklepów z pytaniem czy nie potrzebują pracownika i takie tam. Niestety… -przerwałem na dłuższą chwilę i spojrzałem na nią śmiejąc się sam z siebie. – Normalnie robię więcej, ale jestem wykończony tym tygodniem. –mówię i kładę się na zimnej podłodze, oddychając głęboko i patrząc się w kolorowy sufit, zrobiony z odbić dłoni wszystkich z zespołu.

- Nie było źle, zrobiłeś sześćdziesiąt siedem. –mówi i kładzie się w podobny sposób, układając sobie dłonie na brzuchu. Jej lekkie loki rozłożyście ułożyły się po ziemi tworząc okrąg wokół jej głowy.

- Liczyłaś? – pytam podpierając się na dłoni i patrzę w jej stronę. Jest mniej więcej trzy kroki ode mnie i wiem, że jeżeli była by bliżej musiałbym odwrócić od niej wzrok, żeby nie zrobić czegoś głupiego.

- Tak jakoś wyszło. –odpowiada zwyczajnie i stuka palcami po materiale sukienki. Milczymy przez chwilę. Jest to jakoś przyjemnie miła cisza. Zupełnie nie krępująca. – Co z tym wszystkim ma wspólnego Brian? –pyta i przez chwilę nie wiem kompletnie o co jej chodzi. Orientuję się, że chodzi jej o moją opowieść.

- Oh, Brian. No tak… Gdy tak przechodziłem z jednego sklepu do drugiego, zauważyłem tańczących ludzi na środku chodnika. Z ciekawości podszedłem ich zobaczyć, bo zgromadziło się tam wiele osób i wszyscy trzymali telefony, nagrywając ich występ. Podszedłem najbliżej jak się tylko dało i wtedy Cindy na mnie wpadła rozrzucając wszystkie swoje projekty. Miała wtedy siedemnaście lat, mała gówniara, ale z wielkim talentem. Te szkice, które oglądałaś na ścianie to jej dzieło. –pokazuję palcem na rysunki i ponownie wlepiam wzrok w dziewczynę. –Brian zaczął pomagać nam zbierać cały ten bałagan, ale nie został obojętny na jej pomysłowość odnośnie tanecznych układów, jakie przygotowywała na papierze. Pochwaliłem jego taniec, na co zarumienił się jak czterolatka i uznał, że to nic specjalnego. Spytał czy nie chciałbym pożyczyć mu dziewczyny do pomocy w tworzeniu układów. Myślał, że ja i Cindy jesteśmy razem, a ja nawet nie znałem jej imienia. Chciałem trochę zażartować i postawiłem mu warunek, że jeśli będę mógł się do nich połączyć, to oddam mu trochę Cindy. Zgodził się natychmiast i nie przyjmował ode mnie wyjaśnień tego, że tylko blefowałem. Tak to się jakoś zaczęło… -dumam i unoszę się w górę na rękach. Podchodzę do radia i przebieram wśród płyt, leżących na stoliku. – Zaczęliśmy tańczyć na tej ulicy. Było genialnie. Popołudnie spędziłem tylko z nim, opowiadając jak się tu znalazłem i że nie mam gdzie mieszkać. –wkładam płytkę do odtwarzacza i czekam aż się załaduje. – Tak wyszło, że u niego zamieszkałem i razem zaczęliśmy tańczyć, przyjaźnić się i zdobywać niezapomniane przygody jakimi obdarowywał nas los. –cicha muzyka zaczęła płynąc z głośników i postanowiłem podejść do April, żeby pomóc jej podnieść się.

- Nie umiem tańczyć. –mówi skromnie po raz kolejny, gdy widzi, że wyciągam dłoń w jej kierunku.

- Ja też. –śmieję się do niej i zmuszam do wstania.

- Szczerze to nie wyglądasz mi na tancerza, ale muszę przyznać, że ten taniec u góry był warty oglądania.

- Ha, a na kogo ci niby wyglądam?

- Nie wiem, ale na pewno nie na tancerza…

- Może na mechanika samochodowego, którym jestem, co? –pytam cały czas się szczerząc.

- Już prędzej. –odpowiada obojętnie i odsuwa się ode mnie. Jest ciekawa, ale niesamowicie czujna.

- Zatańcz ze mną. –mówię subtelnie po dłuższej chwili i pragnę, żeby mój wzrok na niej był łagodny.

Nagle wszystko się zmienia. Wcześniejsza rozmowa była swobodna i całkiem miła, pomimo iż tylko ja coś mówiłem. Teraz w ułamku sekundy, moje ciało reaguje na jej osobę zupełnie inaczej. Nawiązywałem z nią kontakt czysto koleżeński, bo chcę, żeby dziewczyna mojego przyjaciela mnie znała i lubiła. Przez tą prośbę zmienia się diametralnie wszystko. Pragnę tego by nasze ciała razem współgrały w tańcu. Chcę być blisko niej i czuć jej zapach w moich nozdrzach. Zupełnie jakbym zapomniał, że tego pragnie również Brian. Chcę jakoś pozbyć się tych myśli, przez to ponownie buduje się we mnie niezrozumiała złość… Jej milczenie jest katorgą i im dłużej ono trwa, tym bardziej chcę jej zainteresowania mną. Oboje oddychamy nierówno, niedbale. Zaczynają mi się pocić dłonie, a mój umysł wmawia mi, że mógłbym ją nawet błagać o to, żeby oddała mi ten jeden wspólny taniec. Mam w sobie tyle różnych skrajnych uczuć, ze nie wiem, które wypiera jakie. Schyla głowę, na dół, bawiąc się palcami.

- Nie oczekuj, że uda ci się nauczyć mnie czegokolwiek. –mówi, a ja unoszę kąciki ust w triumfalnym uśmiechu wygranej.