Rozdział szósty. Harry

Trening jak zawsze zaczynamy od biegania. Właściwie porządnie to biegam tylko ja i bliźniacy, żeby rozładować tą swoja nadmierną energię. Brian zawsze się obija i odpada pierwszy zaraz po dziewczynach. One wolą robić ćwiczenia w miejscu, a przy okazji nieźle plotkują, więc chcąc nie chcąc musiałem się na taki układ zgodzić. Gdy reszta kolesi widzi, że i Brian z nimi siedzi i leni kuper, to też odpadają, a mnie szlag jasny trafia, bo to mają być wspólne treningi a i tak każdy robi co chce. Trudno jest rządzić nowojorczykami, uwierzcie.

Odwracam się do chłopaków, którzy za mną biegną i zarządzam powrót do miejsca zbiórki. Idioci, zamiast wrócić zwyczajnie robili co chwila fikołki, gwiazdy i popisywali się chodząc na rękach. Gdy jakimś cudem, bez złamania kręgosłupowego, dotarliśmy do naszej grupy, Brian jako lider przemówił stając na ławce.

- W porządku ludzie! Jak każdy wie, ciężko pracujemy na tytuł najlepszej ulicznej grupy tanecznej w Nowym Yorku i tak jak w poprzednim roku, chcemy go wygrać. To, że wygraliśmy raz nie znaczy, że możemy osiąść na laurach. Musimy opracować układ i ostro zasuwać.

- Odezwał się ten, który zasuwa najciężej. –prychnąłem pod nosem na tyle głośno, żeby usłyszał.

- Zaraz cię stąd wypieprzę, Harry –nadąsa się wskazując na mnie palcem a ja unoszę ręce w geście samoobrony. – Tak więc… Cindy przygotowała nam układ. Przeanalizowałem go i muszę przyznać, że jest genialny. Matthew zajmie się ubiorem, żeby było mam wygodnie i żebyśmy do siebie pasowali. Wyprzedzę twoje pytanie Harry! –podnosi głos spoglądając na mnie, gdy otwieram usta, żeby przemówić –Nie, nie będzie to pedalsko wyglądało, nie wciśniemy ci ani różu, ani fioletu. –uśmiecham się triumfalnie i nie wierzę, że odpowiedział na pytanie, którego nawet nie wypowiedziałem. Tak dobrze mnie zna, a ja znam jego. Przyjaciele przeznaczeni dla siebie od samego początku.

- Zaczynamy, dawaj Cindy, co mamy robić? –pytam przeciągając koszulkę przez głowę i wkładam ją do plecaka Briana czego nienawidzi. Cindy przełyka ślinę i skanuje moje ciało. Zawsze jest tak cholernie zawstydzona, gdy którykolwiek z nas się rozbierze.

- Pompki –mówi luźno i wskazuje palcem miejsce gdzie mam podejść, żeby wykonać jej polecenie. – Popatrzę sobie na twoje plecy i możemy zacząć…

- Jak panienka chce. –uśmiecham się i obejmuję ją ciasno, tylko po to, żeby położyć ją na ziemi i robić pompki nad nią. Kładzie dłonie na swojej klatce piersiowej i wzdycha lekko jak ustawiam się nad jej ciałem. Zerka na moje dłonie, które są obok jej głowy.

- Chciałam patrzeć na twoje plecy. –szepcze rozglądając się po przyjaciołach, żeby zobaczyć ich reakcję na naszą nietypową pozę.

- Ale będziesz patrzeć na moje oczy. –ja również szepczę i zginam ręce w łokciach, żeby wykonać pierwszą karną pompkę. –Jeden –mówię przed jej ustami i oddalam się natychmiast –Dwa –jestem jeszcze bliżej niej i specjalnie dmucham w jej usta ciepłym powietrzem z moich ust, żeby zadrżała. –Trzy –liczę dalej, kiedy kładzie dłonie na mojej nagiej skórze –Cztery -moje włosy łaskoczą jej czoło –Pięć.

- Przestań Harry, wystarczy mi. –skomli pode mną, a ja szczęśliwy ze swojej wygranej podnoszę się zwinnie i pomagam jej wstać.

Wszyscy zaczynają się śmiać, bo doskonale wiedzą, że ja i Cindy do siebie nic nie czujemy, a zawsze choćby jedno z nas flirtowało do drugiego chętnie przyjmujemy wszelkie próby. Oczywiście ja jestem w większości ich sprawcą, ale po prostu lubię jak ta dziewczyna się czerwieni i płoszy. To urocze i za to ją uwielbiam. Cindy zaczyna pokazywać nam swoje projekty i tłumaczy kto będzie co robił. Po kilku kłótniach i dyskusji jak my to do cholery wszystko ogarniemy w tak krótkim czasie, zerkam w końcu na Briana, który podnosi się z miejsca i patrzy w przeciwnym kierunku niż wszyscy. Podążam wzrokiem za obiektem, na którym się skupia, ale nie jestem pewien na co patrzy.

- April. –szepcze Brian, a ja patrzę na niego zdziwiony, by ponownie spojrzeć w poprzednim kierunku.

- April. –szepczę dokładnie jak mój poprzednik i patrzę jak biegnie jej na przywitanie, unosząc ją lekko w górę i tuląc się subtelnie do jej szyi.

- Kto to jest? –odzywa się Gigi i staje mi na widoku, więc lekko podirytowany odciągam ją, w efekcie tego ląduje na moich kolanach.

 Nie przeszkadza mi to, bo ciągle ktoś na mnie siedzi, leży albo wskakuje. Ci ludzie są niespełna rozumu. Dziewczyna zarzuca sobie lekko ramiona na moje barki i przygląda się dwójce stojącej dalej. Brian wesoło gestykuluje i trajkocze jak katarynka w stronę April. Dziewczyna niczego nie komentuje, jest nadzwyczaj spokojna, nie wyraża kompletnie żadnych emocji. Kręci po chwili głową, ale Brian najwyraźniej pragnie przekonać ją do czegoś i nie zamierza odpuszczać.

- Brian nie mówił, że szuka kogoś nowego do zespołu –wtrąca Gigi i delikatnie gilgocze opuszkami palców mój kark.

- Nie jest tancerką… -odpowiadam, szybko na nią zerkając.

- Skąd to możesz wiedzieć?

- Bo wiem. To dziewczyna Briana. –mamroczę cicho nadal na nich patrząc.

- Co? –szepcze moja przyjaciółka. Przybliża usta do mojego ucha i robi dodatkową zaporę dłonią, żeby nikt nie słyszał, mimo, że jestem pewny, że nikt inny nawet nie zauważył zniknięcia Briana, bo nadal siedzą nad notatkami Cindy i żywo dyskutują –Nie wiedziałam, że ma kogoś.

- Nie jestem pewny, czy ze sobą chodzą. Myślę, że na razie się poznają. Wiesz jaki jest Brian… Fajnie jakby się ze sobą związali. Brianowi potrzebna jest dziewczyna. –skanuję ciało April i coś mi tu zupełnie nie pasuje. Jest maj. Ludzie normalnie rozbierają się z upału i wygrzewają na słońcu, bo obecna temperatura tylko na to pozwala. Ona ubrana jest w długie czarne spodnie, luźną ciemnoszarą koszulkę, na to ma dżinsową kurtkę i apaszkę na szyi. Przecież można umrzeć w tak zabójczym zestawie. Wygląda jakby była na Syberii, a Brian obok na Saharze. Dwa różne światy, pod względem ubioru, zachowania i stylu życia. –Chociaż może nie takiej dziewczyny dla niego chciałem. –dodaję po chwili krótkiej refleksji.

***

_____________________________

Hej słoneczka.

Humor mam jak najbardziej chujowy. Dzień płaczliwy, smutny, na kacu i bez wartości odżywczych, ale mówię sobie jebać wszystko wstawię rozdział, którego i tak nikt nie przeczyta. (Harry mi właśnie śpiewa Little Things więc pewnie wyobrażacie sobie w jakim stanie ja teraz jestem i jak kurwa wyje do tego laptopa, ale ok)

Nie wiem co jest w tym rozdziale, widzę jedynie gwiazdki na końcu, więc jest jakiś sekret soł, mam nadzieje, że nie zanudziłyście się na śmierć. Jeśli wspominałam komukolwiek, że wena znów mnie nawiedziła to kłamałam, bo nic takiego nie nastało, nadal nic nie napisałam, ale czego tu się spodziewać po nieudaczniku. 

Wiem, że i tak się nie podzielicie przeżyciami, rozumiem też mi się nie chce z nikim dzielić moją nostalgią i znudzeniem. 

Miłego weekendu, do następnego.

Agnes.