Rozdział siódmy. Harry

Zaraz chwila… Czy oni się całują? Szturcham Gigi, żeby spojrzała w ich kierunku, a gdy to robi zaczyna piszczeć.

- Czy oni…?! –zaczyna, ale ją uciszam, przykładając palec do jej ust.

- Tak Gigi. Zakochani ludzie zwykle tak robią. –mówię smętnie i marszczę brwi, nadal się im przyglądając.

- Łaaa. Jakie to poważne słowo. –przyznaje i głaszcze tył mojej głowy.

Robię się zły, z niewyjaśnionego dla mnie powodu. Przecież chcę, żeby ze sobą byli, a mimo to przeszkadza mi to. Do cholery, co jest ze mną nie tak. Gigi wygląda na szczęśliwą  i po chwili patrzy mi w oczy. Zerkam na nią przelotnie i obejmuję luźno w pasie, żeby się ze mnie nie zsunęła. Zaczyna ćwierkotać przekazując swoje podekscytowanie nowym układem i tym, że znowu będziemy tańczyć razem na przodzie i wykonywać jakieś super trudne figury, dlatego powinniśmy pracować ciężej i więcej niż wszyscy inni. Nie słucham jej uważnie, bo ciągle przyglądam się tej dwójce. Chwilę jeszcze rozmawiają, ale zaraz April odchodzi w przeciwnym kierunku i wodzi wzrokiem za Brianem. Widząc, że przyglądam się jej uważnie, robi się czujniejsza, nie wie dlaczego i po co się tak gapię. Ja z resztą też nie. W dodatku pewnie wyglądam na zdenerwowanego. Co ja robię? Przecież sam doradzałem Brianowi, żeby za nią polazł, a teraz jestem wkurzony. Muszę przestać. Kręcę głową, żeby jakoś pozbyć się niepotrzebnych myśli. Spoglądam na wesołego Briana, gdy siada przy ławce i wtrąca się do rozmowy ni stąd ni zowąd. Gigi rzuca się w stronę Evy opierając łokcie na blacie stołu i gestykulując sugeruje zmianę pewnej części w tańcu. Nadal patrzę w pustą już przestrzeń, gdzie przed chwilą była dziewczyna Briana i jakoś przestało interesować mnie całe to zamieszanie wokół układu Cindy.

- Harry? –pyta mnie Brian, sprowadzając tym samym na ziemię.

- Co? Tak. Może być. –odpowiadam, chociaż nie mam pojęcia o co pytał. Przygląda mi się bacznie i nabiera więcej powietrza w płuca.

- Chcesz porozmawiać? – szepcze i nachyla się nad stołem –Jesteś nieobecny.

- Nie. Zamyśliłem się. – mówię i ostatni raz patrzę w pustą przestrzeń.

- Chodź. –rozkazuje i wstaje ze swojego miejsca. Chcąc nie chcąc muszę na nim iść. Podnoszę lekko Gigi i usadzam ją na miejscu gdzie przed sekundą siedziałem. Idę na ścieżkę, gdzie stoi Brian i uśmiecham się do niego słabo.

- No jestem, szefie. –staram się rozładować atmosferę, ale jakoś marnie mi to wychodzi.

- Pobiegajmy. –proponuje na co wzruszam barkami i przystaję na jego propozycję.

Nasza rozmowa w trakcie biegu ogranicza się tylko do biegu. Uwielbiam milczeć, gdy jestem z Brianem, choć nie zdarza się to często.  Nie rozumiem, dlaczego jednak chce milczeć teraz. Z jednej strony może to i lepiej. Z drugiej strony, jeśli milczy zbyt długo oznacza jedno. Myśli. Zastanawiam się nad czym? Dlaczego nie zdradzi mi tego teraz? Jest na mnie zły, że tak się patrzyłem na April? Może wyczuwa coś czego nawet sam nie jestem w stanie określić? Albo chce mi powiedzieć coś ważnego… dlaczego jest taki tajemniczy? Co się dziwić, ja też jestem tajemniczy, nawet dla samego siebie. Moje myśli katują mnie z każdym wykonanym krokiem.

- Brian… -odzywam się w końcu zasapanym głosem, a chłopak jak na komendę staje wryty w ziemię. Jestem kilka metrów przed nim i sapę chcąc uspokoić oddech.

- Co się dzieje, Harry? –pyta równie zmęczony i podpiera dłonie na biodrach.

- Nic. –odpowiadam natychmiast –Nic, czemu myślisz że coś się stało? –dodaję, a on przewierca wzrokiem moje oczy.

- Jestem pewny, że coś jest na rzeczy. Nigdy nie byłeś taki nieobecny. –kaszle lekko i wyciera dłonią czoło. Ostrożnie dobiera słowa. Na pewno mnie przejrzał, coś wymyślił podczas tej ciszy, tylko chce to ze mnie umiejętnie wyciągnąć. Nie wiem co to miałoby być, bo nie umiem tego określić. Nie wiem czy jestem zły, czy to inne uczucie jakie mną aktualnie włada, sprawia, że jestem inny niż zwykle.

- Nie wiem co się dzieje… -przyznaję spuszczając głowę w dół. –Wszystko gra, tylko jakoś… eh. –plącze się w słowach i odpuszczam.

- Chodzi o mnie? April? O układ? O co, bo zaczynam się gubić…? –dopytuje się, a mnie serce zaczyna bić mocniej gdy wypowiada imię swojej dziewczyny.

- Chyba o… -doskonale wiecie co chcę powiedzieć, ale powstrzymuje się, gdy spoglądam w jego oczy. –Wracajmy. –sugeruję i trącam go pięścią w bark, zaczynając bieg.

Znowu biegniemy w milczeniu i znowu zatracam się w myślach. Co jakiś czas zerkam na Briana, a on na mnie. Nie ogolił się dzisiaj. To do niego nie podobne, bo zawsze wygląda perfekcyjnie. Nie mówię, że teraz nie wygląda, bo jak zwykle jest cholernie przystojny, ale aż dziwnie mi na niego patrzeć. Jest taki zabiegany, że nawet nie miał czasu się rano ogolić. Może spotkał się z April? Ponownie pluję sobie w twarz, że o niej myślę. Cholera to uporczywe. Okej, dziewczyna zawróciła mu w głowie, chce z nią być to niech będzie, życzę im wszystkiego co najlepsze i nie zamierzam już myśleć o nim i o niej, ani chwili więcej. Koniec.

- April przychodzi w piątek na imprezę. Będziesz miał okazję ją poznać. –mówi Brian, a ja znów czuję to dziwne uczucie. Mówiłem, że chce przestać o tym myśleć? Chyba to nie będzie takie proste. 

______________________________________

I teraz to pytanie:

ALE JAK TO ?!

Wiem, że od samego początku Brian był tutaj ubóstwiany, ale pewnie bliższej relacji spodziewałyście się między Harrym a April. 

Więź między Brianem a April zapewne będzie was dziwić (bo ktoś tu ostro upierał się, że Montenegro jest gejem (co ._.)) 

Jestem ciekawa jakie macie pomysły na to:

1. Dlaczego Harry zareagował tak impulsywnie? Jak zareaguje na tę parę po dłuższym przemyśleniu?

2. Jak będzie wyglądało pierwsze spotkanie H i A? (muszę powiedzieć, że nic szczególnego się nie stanie :D)

3. Czy Gigi będzie odgrywała tu jakąś rolę czy jest po prostu zwykłą znajomą?

4. Zdanie klucz! (mówiłam już to Adriannie przy poprzednich rozdziałach więc warto pogłówkować (to nie będzie trudne) i poszukać zdania które po części pomaga wyjaśnić o co chodzi w całym tym szajstwie) 

Pomyślałam, że zrobię osobną stronę ze zdaniami KLUCZ gdzie przed każdym rozdziałem będę je dodawać z rozdziału poprzedniego. (nie zawsze będą, bo aż tak przebiegła to ja nie jestem) 

Także będziecie mogły sobie zobaczyć co już "wiecie" i na co zwracać uwagę.

NIE WIERZĘ ŻE POMAGAM WAM TO ODGADNĄĆ DOBROWOLNIE. 

Agnes.